به احترام آنانی که آهسته‌تر راه می‌روند 🌿

جلال بیطرفان: در هیاهوی روزهای جوانی، گاهی فراموش می‌کنیم که پشت هر چینِ صورت، قصه‌ای از ایستادگی نهفته است؛ از عشق، از جنگیدنِ بی‌صدا برای زندگی. روز سالمند، روزی است برای مکث؛ برای نگریستن به آنانی که با گام‌های آهسته‌شان، ستون‌های استوار این شهرند.

در سال‌های حضور در آسایشگاه سالمندان و معلولین انوار آفتاب (آسایشگاه قم) به عنوان مدیر روابط عمومی، شاهد فروغی خاموش در نگاه‌هایی بودم که از پنجره‌ی خاطرات به امروز می‌نگریستند؛ شاهد دستانی که روزی ستون خانه‌ها بودند و امروز، آرام و لرزان، در جستجوی اندکی گرما.

ما برنامه‌های تفریحی آوردیم، جشن گرفتیم و خنداندیم. اما حقیقت این است که آنان بودند که به ما آموختند چگونه باید زندگی کرد؛ با وقار، با صبر، با خاطره. هر صبحی که در آن مرکز طلوع می‌کرد، با صدای آرام یکی از آن عزیزان، رنگی دیگر می‌گرفت.

روز سالمند، روزی است برای بوسیدن خاکِ کفشِ کسانی که راه را برای ما هموار کردند.

روزی است برای شنیدن قصه‌هایی که در هیچ کتابی نوشته نشده. روزی است برای گریستنِ بی‌صدا، برای آنانی که آرام کنارمان نشسته‌اند و گاهی فراموششان می‌کنیم.

به احترامشان می‌ایستم و به یادشان می‌نویسم.

با مهر و اندوهی شیرین
جلال بیطرفان