روشنایی دل‌ها؛ به مناسبت روز جهانی عصای سفید

✍️جلال بیطرفان _ مدیر مسئول پایگاه خبری سالاریه

در آسایشگاه سالمندان و معلولین قم، به‌عنوان مدیر روابط عمومی، بارها شاهد صحنه‌هایی بودم که در هیچ قاب عکسی نمی‌گنجند؛ لحظه‌هایی که تنها با دل می‌توان دید.

هر مناسبت، برای من بهانه‌ای‌ست برای نوشتن؛ برای دل خودم، برای دل‌هایی که می‌بینند، حتی اگر از نعمت بینایی محروم باشند.

به مناسبت روز جهانی نابینایان، یا همان عصای سفید، می‌خواهم از دو چهره‌ فراموش‌نشدنی بگویم؛  دو مهمان عزیز آسایشگاه قم که روشنایی‌شان از دل می‌تابید.

آقا ناصر، پیرمردی آرام، چهارده سال است در انتهای یکی از سالنها زندگی می‌کند.

با رادیو، نان روغنی و کیک، دنیای خودش را می‌سازد.

تا وقتی گل یا خوراکی را برنمی‌دارد، نمی‌فهمی نابیناست.

علیرضا، جوانی خوش‌قد و بالا،در دوران سربازی بینایی‌اش را از دست داده.

از صدای قدم‌ها می‌فهمد چه کسی می‌آید.

اولین حدسش همیشه این است: «علی آقا، شمایی؟ »

علی آقا گاهی او را به زیارت حرم حضرت معصومه(س) می‌برد.

علیرضا هنوز امیدوار است؛ اما چشم‌هایش فعلاً خاموش‌اند.

روز جهانی عصای سفید، روز دیدن دل‌هایی‌ست که با صداها زندگی می‌کنند و با مهربانی، جهان را روشن می‌سازند.

در آسایشگاه انوار آفتاب آموخته‌ایم:

روشنایی همیشه از چشم نمی‌آید؛

گاهی از دل‌هایی می‌تابد که هیچ‌گاه خاموش نمی‌شوند.